Λάμπρος Καπαραλιώτης | Έτσι θα αλλάξει η Σαλαμίνα

Άπειρες συζητήσεις έχουν πραγματοποιηθεί. Άπειρα τα λόγια που έχουν ειπωθεί. Άπειρες και οι λέξεις που έχουν χρησιμοποιηθεί για να περιγράψουν αυτό το οποίο χρειάζεται να αλλάξει στο νησί μας για να ορθοποδήσει και να ενδυθεί το κοστούμι που του αρμόζει. Οι απόψεις που ακολουθούν είναι αποτέλεσμα πολλών ετών σκέψης και προβληματισμού, προσωπικών εμπειριών, αλλά και ακρόασης απόψεων των υπολοίπων πολιτών.

Η βασικότερη θέση μου για την βελτίωση της εικόνας της Σαλαμίνας μας συνίσταται στην αλλαγή της νοοτροπίας μας. Μιας νοοτροπίας καλλιεργημένης από μια κοινωνία του συμφέροντος, της ιδιοτέλειας και του ατομικισμού. Η αλλαγή θα έρθει από την ατομική συνείδηση του καθενός. 

Οφείλουμε να αποβάλλουμε τα παρωχημένα πρότυπα συμπεριφοράς, τα οποία το μόνο που έχουν καταφέρει είναι να φέρουν αποτελέσματα αντίθετα του επιθυμητού. Όλοι μας -σχεδόν- έχουμε μεγαλώσει με την «ο θάνατός σου η ζωή μου» άποψη, νομίζοντας ότι με την εξόντωση του άλλου θα καταφέρουμε τη δική μας άνοδο. Η αλληλεγγύη αντικαταστάθηκε από την αλληλοεξόντωση και το γενικό συμφέρον θυσιάστηκε στο βωμό του ατομικού. Ωστόσο, λησμονούμε πως μέσα από την ομάδα βελτιώνεται και η μονάδα.

Μέσα από τη μονάδα, λοιπόν, θα έρθει και η αλλαγή. Ο,τι κι αν κάνουμε, ό,τι κι αν πούμε, όσο κι αν διαφωνήσουμε και έρθουμε σε αντίθεση, τα πράγματα θα μείνουν στάσιμα αν εμείς οι ίδιοι δε βελτιώσουμε τους εαυτούς μας. Το σωκρατικό «γνώθι σαυτόν» είναι ανάγκη να εφαρμοστεί από όλους ανεξαιρέτως, καθώς αποτελεί μεγάλη αλήθεια το γεγονός ότι όλοι ασκούμε κριτική σε άλλους, αλλά ποτέ σε εμάς τους ίδιους. Πώς περιμένουμε λοιπόν να αλλάξει ο κόσμος αν δεν αλλάξουμε οι ίδιοι; Πόσο αληθές είναι αυτό που έλεγε ο Μαχάτμα Γκάντι «Γίνε εσύ η αλλαγή που θες να δεις στον κόσμο;».

Παράλληλα, η ενεργοποίηση και δραστηριοποίηση της νέας γενιάς κρίνεται επιτακτική. Οικογένεια, σχολείο και πολιτεία οφείλουν να εμφυσήσουν στους νέους το ενδιαφέρον για την πολιτικοποίηση και όχι την κομματικοποίηση. Θεωρώ πως είναι απαράδεκτο ένα παιδί που τελειώνει το σχολείο να μην έχει άποψη για τα φλέγοντα ζητήματα της επικαιρότητας τουλάχιστον. Το σχολείο, λοιπόν, απαιτείται να γίνει χώρος παροχής μόρφωσης αλλά και ευρύτερης καλλιέργειας και όχι μόνο όχημα για τη μετάβαση στο πανεπιστήμιο. Τα άτομα τα οποία «κατεβαίνουν» στην πολιτική είναι τα ίδια και τα ίδια. 

Τη μια με τον έναν συνδυασμό, τη μια με τον άλλον. Που είναι τα νέα άτομα; Που είναι το νέο αίμα που διψάει για αλλαγή; Που είναι το καινούριο να αντικαταστήσει το παλιό;

Σε μια Σαλαμίνα του 2015 που νοσεί, σε μια Σαλαμίνα στολίδι που έχει καταντήσει τόπος συμφεροντολογικών κινήτρων, ο καθένας μπορεί να βάλει το λιθαράκι του για την ανοικοδόμηση και επανασύσταση του νησιού μας. Αυτό που χρειάζεται είναι έργα και όχι λόγια. Συνείδηση και όχι ασυνειδησία. Μόρφωση, καλλιέργεια και όχι πνευματικό σκοτάδι. Και φυσικά δράση και όχι αδράνεια. Το μόνο που χρειάζεται είναι που και που να μνημονεύουμε τον Σωκράτη. Οπότε, «γνώθι σαυτόν»…

*Ο Λάμπρος Καπαραλιώτης είναι φιλόλογος. 

Πηγή: Free thinking island